Goud uit de hemel...

Hoi allemaal!

Hoe is het met jullie? Fijne week gehad allemaal? Ik hoorde dat in Nederland de temperatuur alweer ver boven nul is! De lente komt eraan..heerlijk! Bedankt voor alle leuke reacties via deze weblog en de mail. Het is weer tijd voor een nieuw bericht vanuit dit schitterende land. En het klinkt misschien een beetje raar, maar ik kom hier bijna niet toe aan een weblogbericht schrijven. Mijn dagen zitten hier de achterliggende week echt vol! Ik denk steeds: na het avondeten schrijf ik wel een bericht, maar meestal zijn we pas om 10uur klaar met eten (dat is hier heel normaal) De tijd vliegt voorbij. Ik ben hier alweer bijna drie weken! Dat is tegelijkertijd kort, omdat het voor mijn gevoel al veel langer is!

De regentijd is hier deze week begonnen. Bijna elke dag regent het. Dit klinkt heel vervelend, maar dat is het niet. Om twee redenen. Ten eerste is regen hier een grote zegening! Mensen zijn hier enorm dankbaar voor de regentijd! Het is goud wat uit de hemel valt! Ten tweede zijn de buien hier erg hevig, maar kort. Vrijwel iedere dag wordt het ook lekker weer en warm. ‘Regen’ is hier trouwens niet wat wij ons voorstellen bij regen. Als het hier regent, kun je absoluut niet buiten komen. Het voelt als de keiharde stralen van een Turkse sprutteldouche en gaat gepaard met keiharde onweer en windstoten. Een uurtje later kan echter het zonnetje weer vrolijk schijnen en verbrand je waar je bijstaat:) Verder is hier langs elke straat een soort sloot gegraven om het water in de regentijd af te voeren. Tijdens de regenbuien veranderen deze sloten in kolkende, bruisende beekjes (in deze sloten zijn Jan-Willem en ik allebei al een keer in getuimeld in het donker:)). Wij domme Ubazungu…

We zijn nu twee weken in Butare, het zuidoosten van Rwanda. Onze onderzoeksvoorbereiding gaat gelukkig erg goed! We lopen echter wel een week uit op de ‘planning’, maar dat hindert niet. ‘Planning’ is typisch iets voor Nederlandse studenten. De reden dat we uitlopen is voornamelijk de andere manier van planning hier. Onze supervisor bleek bijvoorbeeld ineens twee dagen niet aanwezig te zijn. De reden hiervan was een tand door de lip als resultaat van een val van een brommertje. Ze dacht dat ze hiervoor minstens twee dagen nodig had om te ‘herstellen’ door te slapen, te eten en nog eens te slapen:). Prima, geen probleem:) Geen zorgen voor de dag van morgen. Mensen weten hier veel beter dan wij wat het is om ‘bij de dag te leven’.
Onze questionnaire is zo goed als afgerond en we zijn nu toe aan het trekken van een sample. Rondom Kigali, de hoofdstad, hebben we 4 plattelandscellen geselecteerd voor ons onderzoek. We hebben autorisatiebrieven gekregen van hogere instantie om ons onderzoek daar te starten. Volgende week maandag hopen we voor het eerst het veld in te gaan! Tot vandaag zaten we met een geldprobleem omdat we vertalers moesten betalen in een relatief duur land (voor Afrikaanse begrippen). Hier zijn we echter uitgeholpen doordat we studenten hebben weten te regelen die voor ons willen tolken in het veld. Als ruil mogen ze onze onderzoeksgegevens gebruiken voor hun eigen onderzoek. Mooie deal, he!

Vorige week zaterdag hebben we per brommer de ‘bush’ rondom Butare verkend. Wat een enorm leuke belevenis was dat! Umuzungu, Umuzungu, Muzungu!!!! Allerlei kinderen kwamen van tussen de bananenbomen en hutjes aangerend. M'wiriwe hue? (goedemiddag, hoe gaat het?), M'wiriwe imneza!! (goedemiddag, het gaat goed!!). Je gaat spontaan lachen van al die stralende, nieuwsgierige gezichtjes, die misschien voor het eerst in hun leven een Muzungu zien! Soms neem je er één een stukje mee achterop je brommer. Je hoort ze bijna genieten! En soms probeer je met handen en voeten een praatje te maken met een van de ouderen, die minstens zo enthousiast zijn. Mijn hart krimpt in elkaar als ik kindertjes naar me toe zie komen die smekend zeggen: ‘francs please, money please..’ Elke dag gebeurt dit verschillende keren. Af en toe geef ik wat. Ik heb het al eens eerder tegen iemand per mail gezegd, maar soms zou ik mezelf het liefst inktzwart schminken, oude stinkkleren aantrekken en langs de kant van de weg naast een bedelaar met scheve voeten zitten. Op het platteland was veel armoede te zien! Je ziet hier in Butare zo veel tegenstellingen! 0,5% van Rwanda is student. Dat is extreem weinig. Maar als je studeert behoor je hier echt tot de elite. We hebben op het moment dus contact met de elite van Rwanda..., maar op straat in het stadje zien we heel veel armoede! Veel mensen die de hele dag in de weer zijn voor een paar cent, die sjouwen met kilo's materialen op hun hoofd in de brandende hitte, die de hele dag wachten totdat iemand achterop hun voertuig wil zitten voor een rit, zodat ze wat verdienen, etc.. Met name op het platteland is veel armoede. 90% van de Rwandese bevolking is nog steeds afhankelijk van landbouw voor hun levensonderhoud: een miniscuul stukje land. In NL zouden we het een klein moestuintje noemen.

Een paar dagen geleden gingen we zomaar eens een eindje de natuur in lopen. We werden plotseling ‘achtervolgd’ door een jongen waar we een week eerder mee hadden gevoetbald (met een bal gemaakt van plastic resten). Hij nam ons mee naar zijn ‘leven’. Hij voerde ons mee de vallei in over smalle, modderige paadjes naar zijn koeien. Vol trots toonde hij ons zijn dagelijkse verblijfplaats. Zijn taak was het om voor 5 varkens en 3 koeien te zorgen! Schitterend! Koeien zijn hier erg belangrijk en van relatief grote waarde! (als je in ruraal Rwanda je vrouw een compliment wil geven zeg je dat ze bijna net zo mooi is als je koe:)). Daarna bracht hij ons nog verder de vallei. Plotseling zagen we een bouwsel gemaakt van stenen met enorm veel rook: een stenenbakkerij. Van de klei in de vallei (waar het wemelt van de kikkers en de rijstvelden, die bearbeid worden door gevangenen van de genocide) worden stenen gebakken in een oven. Het deed me denken aan de slaventijd van Israel in Egypte: enorm zwaar werk in de hitte van de zon en de vlammen. We hoorden ’s-avonds dat hier helaas vaak kinderen voor worden gebruikt. Na afloop hebben we alledrie een van onze broeken aan de jongens van de stenenbakkerij gegeven. Ze liepen al jaren in dezelfde kleding: gescheurd en zwart van het vuil. Ze gilden het uit van dankbaarheid en vreugde!! Ontroerend.

Zondag zijn we naar een presbyteriaanse kerk geweest. Ik voelde me hier wat beter thuis dan in die van vorige week zondag. Het ging er rustiger en ordelijk aan toe. Ontzettend mooi om mee te maken dat honderden Rwandezen vol overgave de apostolische geloofsbelijdenis en het ‘onze Vader’ uitspreken! De dienst was gedeeltelijk in het Frans: redelijk te volgen, mede dankzij een paar behulpzame Rwandezen die ook engels spraken. Na de dienst geef je iedereen een hand en wens je hem/haar het beste: echt gemeente zijn (dit gaat gepaard met een soort ‘omhelzingen’).

Tenslotte: Vorige week vrijdagavond hebben we gegeten met Alexandre, een Rwandese student die onze vriend geworden is en die komend weekend mee hoopt te gaan naar Burundi, het land onder Rwanda (we zitten nu vlak bij de grens). We kwamen op zijn studentenkamer. Deze kamer was opzich vergelijkbaar met mijn eigen kamer. Alleen er is één groot verschil: er slapen 4 mensen in en er zijn maar twee bedden… Resultaat: gezellig elke nacht met zn tweeen in 1 smal bed:) Knusjes dus!

Aangezien het hier al laat is en dit verslag aan de te lange kant begint te raken, stop ik nu.
Ik wens jullie allemaal alvast een fijn, gezegend weekend toe! Sterkte in het dagelijkse werk en tot over 82 dagen:) Weltrusten.

Hartelijke groeten,

Arjan
(Nog even een retorische vraag aan mijn lieve zussen: Wat zou je doen als je wakker wordt en je ziet op zo'n 10 centimeter afstand van je mond een dikke, harige kakkerlak van zo'n 12 centimeter zich voortbewegen?:)